Philosophicon

Filosofie & Ironie: een avondje uit denken

Jan Bransen betoogt in dit boek dat filosofen het theater in zouden moeten. Zij zouden moeten zorgen voor een “heerlijk avondje uit denken”, want wat filosofen doen is, in feite, toneelspelen. Ze doen alsof ze het met elkaar oneens zijn. Ze voeren zware strijd. Ze ontwikkelen grondige en complexe argumenten om hun gelijk te halen.

Maar het gaat ze niet om het gelijk. Het gaat ze om de ironie die ze over zichzelf afroepen. Het gaat ze om de lol en de dialectiek van het denken. Ze willen hun publiek graag als de lachende derde met nieuwe inzichten naar huis sturen.

Dit betekent niet dat filosofie geen serieuze zaak zou zijn. Dat is het wel. Maar de ernst zit niet in de antwoorden die filosofen geven, maar in de vragen die ze stellen, in de vastberadenheid waarmee ze mensen die menen een antwoord te hebben op nieuwe manieren leren nadenken over de kwaliteit ervan.

Met het onderstaande formulier vraag je het gratis eBook met het voorwoord en het eerste hoofdstuk van Filosofie & Ironie op:

Het concept van een oprechte dogmaticus is amper bekend. Het idee van de oprechte dogmaticus komt uit het boek Filosofie & Ironie van Jan Bransen, hoogleraar filosofie van de gedragswetenschappen aan de Radboud Universiteit Nijmegen. Helaas, het boek Filosofie & Ironie is niet meer in druk omdat het boek al uit 1992 stamt. En dat is jammer want de titel, Filosofie & Ironie, zegt het al: bij het spel van de oprechte dogmaticus speelt ironie een rol.

Gelukkig is Jan Bransen zo goed geweest om een herdruk mogelijk te maken. Philosophicon, in het leven geroepen om zich toe te leggen op het uitgeven van pragmatische en/of post modene filosofische boeken, geeft dan ook met trots Filosofie & Ironie opnieuw uit. En speciaal voor deze heruitgave organiseren we ook een boekpresentatie op dinsdagavond 11 september 2012 in Oudean op de Oudegracht in Utrecht van 19.30 tot 21.30. Het programma is als volgt:

19.30 - 20.00 Lezing van de uitgever Joost van der Leij: “Arrogantie, Zelfspot en Ironie” waarin hij nader zal uitleggen wat een oprechte dogmaticus is en hoe ironie laat zien dat de beste verdediging van zijn standpunten tevens ook de beste weerlegging ervan is. Zijn betoog zal zijn dat een oprechte dogmaticus ook altijd arrogant dient te zijn, maar wel een arrogantie met zelfspot. Normaal gesproken haal je met zelfspot jezelf onderuit, maar in het geval van de oprechte dogmaticus is dat geen probleem, omdat die positie ook al met ironie onderuit wordt gehaald.

20.00 - 20.05 Uitreiking van het eerst exemplaar van de herdruk aan professor Jan Bransen

20.05 - 21.30 Stand Up Philosophy van Jan Bransen. In Filosofie & Ironie spreekt Jan Bransen zich uit voor een dramaturgische opvatting van filosofie. Dat wil zeggen dat filosofen onderling een spel spelen. Voor de buitenwacht is het meestal onduidelijk dat er een spel gespeeld wordt. Ongeïnformeerde toehoorders denken onterecht dat filosofen serieus gelijk willen krijgen. Om deze verwarring voor de buitenwacht weg te nemen, stelt professor Jan Bransen voor om dan maar filosofie op het toneel te brengen zodat voor iedereen meteen duidelijk is dat er een spel gespeeld wordt. Dit idee gaan we op deze bijzondere avond voor het eerst in de praktijk brengen met een soort van Stand Up Comedy, maar dan filosofisch van aard: Stand Up Philosophy!

Om de avond helemaal een speciaal karakter te geven, vindt deze avond allerminst in een gewone zaal plaats, maar in de theaterzaal van Oudaen. Het adres is Oudegracht 99 in Utrecht. Het tarief voor deze bijzondere avond is 29,50. Dit is inclusief een gratis exemplaar van het boek Filosofie & Ironie en twee drankjes. De datum is 11 september 2012 en de avond duurt van 19.30 tot en met 21.30 terwijl de ontvangst al vanaf 19.00 uur is.

Wanneer je deze prachtige avond mee wilt maken, geef je dan op door op de onderstaande button te klikken:

Sinds Hume zijn er steeds bijzondere mensen die het naïeve idee dat er één kenbare werkelijkheid is die, als we goed formuleren, beschreven wordt door de waarheid, bekritiseren. Deze mensen steken vervolgens met kop en schouders boven de rest uit. In de achttiende eeuw was het Hume, in de negentiende eeuw was het Nietzsche en in de twintigste eeuw was het Wittgenstein.

En telkens zie je dat daarna de overgrote meerderheid van naamloze harde werkers enkele decennia lang bezig is om deze kritiek te pareren of langzaam aan te doen verstommen in een wirwar van technische puntjes en commentaren waardoor er weer nieuwe ruimte en noodzaak komt voor iemand om op te staan om weer duidelijk te maken dat het complexer en ingewikkelder in elkaar steekt dan dat velen zouden willen. De Finetti rekent zich tot die kleine groep mensen die dat doen.

En wij ook!